Κατηγορία: Αρθογραφία
Αέρας – Αφεντικό – μέρος 2ο (της Ίμπρι Λοκ.)
Όσοι ζούσαν εκείνα τα χρόνια στα χωριά της Αργιθέας δεν είχαν ματαδεί αντάρα τέτοια. Είχε φτάσει η πιο μεγάλη νύχτα. Η νύχτα της πάλης του Αέρα με το Αφεντικό. Το Αφεντικό καταπατούσε την πολυπόθητη κορφή κι ένοιωθε, μαζί με τη βροχή, να μεγαλώνει και η δύναμή του.
Ήταν Άγραφα (της Μαρίας-Αργυρώς Πελαγίδου).
Ωραία που ήτανε εκεί ψηλά στα βουνά. Κορφές καραφλές και απέραντα ελατόδασα. «Αυτό το τοπίο δεν θα το ξαναδείς.» μου είπε ο φίλος μου μόλις κάτσαμε να αγναντέψουμε, λίγο πριν την κορυφή. Ένα μέρος απόκοσμο που απειλείται από ανεμογεννήτριες. Ένα μέρος άγραφο, άσπιλο, απάτητο, απόκοσμο.
Βρε περιπτεράκι (του Κώστα Αλεξίου).
Πόσα χιόνια βροχές και αέρηδες έχεις ζήσει ρε περιπτερακι;! Είδες το χωριό να ξενιτευεται, να ερημώνει, να ξαναγεμίζει φωνές και παιδιά μονο το καλοκαιράκι. Καποτε ήσουν ανοιχτό, θυμάμαι τον παππού να με στέλνει για τσιγάρα, όταν ερχόμουν στο χωριό. Τα γεροντάκια να αράζουν σε ένα ξύλινο τραπέζι πλάι σου.
Ανεμογεννητριών ιστορίες (του Τάκη Ντάσιου).
Μετά, ο τόπος των ανθρώπων άλλαξε, γέμισε άνεμο-γίγαντες, που ανεξέλεγκτα διαφέντευαν τα βουνά και οι άνθρωποι, που στην αρχή τα καλοδέχτηκαν, γρήγορα έγιναν δούλοι τους. Στο τέλος, με την φθορά που επήλθε στο περιβάλλον, τίποτα δεν ήταν πια ίδιο, δεν ήταν φυσικό, όπως πριν!
Ανεμογεννήτριες στην Ευρυτανία (του Τάκη Ντάσιου).
Εγώ κοιτάζω πίσω όταν θέλω να πάω μπροστά. Πίσω είναι τα βουνά, είναι οι ρίζες μας. Εμείς υπάρχουμε γιατί αυτά στέκουν εκεί, στέρεα. Από αυτά ξεκινάω και στις κορφές τους θέλω να φτάσω. Η προσέγγιση αυτή, που προέρχεται από μέσα μου, είναι αυτή που με κάνει Άνθρωπο. Γράφει ο Τάκης Ντάσιος.
Η στράτα του φιδιού
Ο Χρυσόστομος Τσαπραΐλης γράφει για έναν χαμένο οικισμό που φαίνεται σ’ ελάχιστους χάρτες. Τ’ όνομά του είναι Ναπάρτικα Κάλι, που στα βλάχικα σημαίνει στράτα του φιδιού.