17.4.2022

Στην Καράβα, 2.184μ., Αγράφων Αργιθέας.

Καράβα, ύψους 2.184μ. το ψηλότερο βουνό στα βόρεια Άγραφα. Σ’ αυτό προσάραξε σύμφωνα με την τοπική λαϊκή παράδοση το καράβι (η κιβωτός) του Νώε την εποχή του βιβλικού κατακλυσμού, που προκάλεσε την διάνοιξη των στενών στο τέρμα της Θεσσαλικής πεδιάδας, τα Τέμπη.

16.4.2022

Ορεινοί φάροι.

Ξεκινήσαμε νωρίς για τα βουνά, με την ομίχλη να ‘χει απλωθεί αποβραδίς στον κάμπο. Γέρικα σύννεφα, με μάτια γεμάτα καταρράκτη, είχαν κατέβει και πάσχιζαν να διακρίνουν τις κοίτες απ’ τα παλιά ποτάμια, ν’ ανακαλύψουν τα μυστικά που κρύβουν οι αυλές των χωριών, τα αραχνιασμένα υπόγεια της Καρδίτσας.

15.4.2022

Αέρας – Αφεντικό – μέρος 2ο

Όσοι ζούσαν εκείνα τα χρόνια στα χωριά της Αργιθέας δεν είχαν ματαδεί αντάρα τέτοια. Είχε φτάσει η πιο μεγάλη νύχτα. Η νύχτα της πάλης του Αέρα με το Αφεντικό. Το Αφεντικό καταπατούσε την πολυπόθητη κορφή κι ένοιωθε, μαζί με τη βροχή, να μεγαλώνει και η δύναμή του.

Ήταν Άγραφα.

Ωραία που ήτανε εκεί ψηλά στα βουνά. Κορφές καραφλές και απέραντα ελατόδασα. «Αυτό το τοπίο δεν θα το ξαναδείς.» μου είπε ο φίλος μου μόλις κάτσαμε να αγναντέψουμε, λίγο πριν την κορυφή. Ένα μέρος απόκοσμο που απειλείται από ανεμογεννήτριες. Ένα μέρος άγραφο, άσπιλο, απάτητο, απόκοσμο.

Η “άλλη” ανάπτυξη που θέλουμε για τα Άγραφα.

Όλοι εμείς που αγαπάμε τα Άγραφα, που ζούμε σ’ αυτά, που αναπνέουμε τον αέρα τους, κάπως αλλιώς την φανταζόμαστε αυτήν την περιβόητη ανάπτυξη, που πολλοί την ευαγγελίζονται αλλά λίγοι την πιστεύουν. Μια ανάπτυξη, όπου τον πρώτο λόγο θα τον έχει ο απέραντος σεβασμός σε αυτόν τον τόπο.

Βρε περιπτεράκι.

Πόσα χιόνια βροχές και αέρηδες έχεις ζήσει ρε περιπτερακι;! Είδες το χωριό να ξενιτευεται, να ερημώνει, να ξαναγεμίζει φωνές και παιδιά μονο το καλοκαιράκι. Καποτε ήσουν ανοιχτό, θυμάμαι τον παππού να με στέλνει για τσιγάρα, όταν ερχόμουν στο χωριό. Τα γεροντάκια να αράζουν σε ένα ξύλινο τραπέζι πλάι σου.

14.10.2021

Ανεμογεννητριών ιστορίες.

Μετά, ο τόπος των ανθρώπων άλλαξε, γέμισε άνεμο-γίγαντες, που ανεξέλεγκτα διαφέντευαν τα βουνά και οι άνθρωποι, που στην αρχή τα καλοδέχτηκαν, γρήγορα έγιναν δούλοι τους. Στο τέλος, με την φθορά που επήλθε στο περιβάλλον, τίποτα δεν ήταν πια ίδιο, δεν ήταν φυσικό, όπως πριν!

14.4.2021

Ανεμογεννήτριες στην Ευρυτανία.

Εγώ κοιτάζω πίσω όταν θέλω να πάω μπροστά. Πίσω είναι τα βουνά, είναι οι ρίζες μας. Εμείς υπάρχουμε γιατί αυτά στέκουν εκεί, στέρεα. Από αυτά ξεκινάω και στις κορφές τους θέλω να φτάσω. Η προσέγγιση αυτή, που προέρχεται από μέσα μου, είναι αυτή που με κάνει Άνθρωπο. Γράφει ο Τάκης Ντάσιος.

Ο Γύπας.

Ο Οδυσσέας Ποέτας γράφει για τον τελευταίο γύπα στην κορυφή.

14.4.2021

Η στράτα του φιδιού.

Ο Χρυσόστομος Τσαπραΐλης γράφει για έναν χαμένο οικισμό που φαίνεται σ’ ελάχιστους χάρτες. Τ’ όνομά του είναι Ναπάρτικα Κάλι, που στα βλάχικα σημαίνει στράτα του φιδιού.

14.4.2021

Αέρας – Αφεντικό.

Η Ίμπρι Λοκ γράφει μια ιστορία απ΄το μέλλον, όπου η παράδοση των παραμυθιών επιβιώνει ακόμα όπως και τα βουνά.

19.12.2020

Ο νερόμυλος.

Ο νερόμυλος, του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη