Κατηγορία: Αρθογραφία
Καζάρμα (του Φίλιππου Σερίφη).
Μα, θέλαμε να δούμε τι βλέπει η Καζάρμα από εκεί ψηλά, τι βλέπουν τα βουνά που βλέπουμε κάθε πρωί και καληνυχτίζουμε κάθε βράδυ. Μας παίδεψε η κορφή, δεν παρέδιδε εύκολα τα μυστικά της και μόλις την πατήσαμε καταλάβαμε γιατί.
Event στα βουνά; (του Δημήτρη Χαλαστάνη).
Ιδιώτες χορηγοί μετατρέπουν ειδυλλιακά μέρη σε υβριδικούς χώρους ξεσαλώματος. Τα βουνά και η φύση παρουσιάζονται ως προϊόν προς κατανάλωση. Ορεινά και άγρια τοπία γίνονται χωματερές όπου συλλέγονται τα απομεινάρια αυτών των απολαύσεων. Γράφει ο Δημήτρης Χαλαστάνης.
Το τραγούδι απ’ τα κοτσύφια (του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη).
Από την πρώτη του Μαγιού τα δάση των Αγράφων αντηχούν με τα τραγούδια των κοτσύφων, τρίλιες με τόσο υπνωτική μελωδία που λέγεται πως παλιότερα οι ταξιδιώτες βούλωναν με κερί τ’ αυτιά απ’ τα μουλάρια τους έτσι ώστε αυτά να μην ξεστρατίσουν.
Κουρελού (του Κωνσταντίνου Ηλιούδη).
Σηκώνοντας έτσι το στρώμα του κρεβατιού είδα με την άκρη του ματιού μου κάτι μαγικό, σαν από παραμύθι, ένα ουράνιο τόξο ζούσε κάτω από το στρώμα που μέχρι τότε αγνοούσα πως μοιραζόμαστε μαζί το μικρό ξύλινο κρεβατάκι της γιαγιάς ! Ίσως για αυτό ο ύπνος στο χωριό ήταν πάντοτε πιο γλυκός. Ήταν μια κουρελού….
Στην Καράβα, 2.184μ., Αγράφων Αργιθέας (του Τάκη Ντάσιου).
Καράβα, ύψους 2.184μ. το ψηλότερο βουνό στα βόρεια Άγραφα. Σ’ αυτό προσάραξε σύμφωνα με την τοπική λαϊκή παράδοση το καράβι (η κιβωτός) του Νώε την εποχή του βιβλικού κατακλυσμού, που προκάλεσε την διάνοιξη των στενών στο τέρμα της Θεσσαλικής πεδιάδας, τα Τέμπη.
Ορεινοί φάροι (του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη).
Ξεκινήσαμε νωρίς για τα βουνά, με την ομίχλη να ‘χει απλωθεί αποβραδίς στον κάμπο. Γέρικα σύννεφα, με μάτια γεμάτα καταρράκτη, είχαν κατέβει και πάσχιζαν να διακρίνουν τις κοίτες απ’ τα παλιά ποτάμια, ν’ ανακαλύψουν τα μυστικά που κρύβουν οι αυλές των χωριών, τα αραχνιασμένα υπόγεια της Καρδίτσας.
Αέρας – Αφεντικό – μέρος 2ο (της Ίμπρι Λοκ.)
Όσοι ζούσαν εκείνα τα χρόνια στα χωριά της Αργιθέας δεν είχαν ματαδεί αντάρα τέτοια. Είχε φτάσει η πιο μεγάλη νύχτα. Η νύχτα της πάλης του Αέρα με το Αφεντικό. Το Αφεντικό καταπατούσε την πολυπόθητη κορφή κι ένοιωθε, μαζί με τη βροχή, να μεγαλώνει και η δύναμή του.
Ήταν Άγραφα (της Μαρίας-Αργυρώς Πελαγίδου).
Ωραία που ήτανε εκεί ψηλά στα βουνά. Κορφές καραφλές και απέραντα ελατόδασα. «Αυτό το τοπίο δεν θα το ξαναδείς.» μου είπε ο φίλος μου μόλις κάτσαμε να αγναντέψουμε, λίγο πριν την κορυφή. Ένα μέρος απόκοσμο που απειλείται από ανεμογεννήτριες. Ένα μέρος άγραφο, άσπιλο, απάτητο, απόκοσμο.
Η “άλλη” ανάπτυξη που θέλουμε για τα Άγραφα (του Παντελή Μανώλη).
Όλοι εμείς που αγαπάμε τα Άγραφα, που ζούμε σ’ αυτά, που αναπνέουμε τον αέρα τους, κάπως αλλιώς την φανταζόμαστε αυτήν την περιβόητη ανάπτυξη, που πολλοί την ευαγγελίζονται αλλά λίγοι την πιστεύουν. Μια ανάπτυξη, όπου τον πρώτο λόγο θα τον έχει ο απέραντος σεβασμός σε αυτόν τον τόπο.
Βρε περιπτεράκι (του Κώστα Αλεξίου).
Πόσα χιόνια βροχές και αέρηδες έχεις ζήσει ρε περιπτερακι;! Είδες το χωριό να ξενιτευεται, να ερημώνει, να ξαναγεμίζει φωνές και παιδιά μονο το καλοκαιράκι. Καποτε ήσουν ανοιχτό, θυμάμαι τον παππού να με στέλνει για τσιγάρα, όταν ερχόμουν στο χωριό. Τα γεροντάκια να αράζουν σε ένα ξύλινο τραπέζι πλάι σου.
Ανεμογεννητριών ιστορίες (του Τάκη Ντάσιου).
Μετά, ο τόπος των ανθρώπων άλλαξε, γέμισε άνεμο-γίγαντες, που ανεξέλεγκτα διαφέντευαν τα βουνά και οι άνθρωποι, που στην αρχή τα καλοδέχτηκαν, γρήγορα έγιναν δούλοι τους. Στο τέλος, με την φθορά που επήλθε στο περιβάλλον, τίποτα δεν ήταν πια ίδιο, δεν ήταν φυσικό, όπως πριν!
Ανεμογεννήτριες στην Ευρυτανία (του Τάκη Ντάσιου).
Εγώ κοιτάζω πίσω όταν θέλω να πάω μπροστά. Πίσω είναι τα βουνά, είναι οι ρίζες μας. Εμείς υπάρχουμε γιατί αυτά στέκουν εκεί, στέρεα. Από αυτά ξεκινάω και στις κορφές τους θέλω να φτάσω. Η προσέγγιση αυτή, που προέρχεται από μέσα μου, είναι αυτή που με κάνει Άνθρωπο. Γράφει ο Τάκης Ντάσιος.