Κατηγορία: Αναγνώστες
Καζάρμα.
Μα, θέλαμε να δούμε τι βλέπει η Καζάρμα από εκεί ψηλά, τι βλέπουν τα βουνά που βλέπουμε κάθε πρωί και καληνυχτίζουμε κάθε βράδυ. Μας παίδεψε η κορφή, δεν παρέδιδε εύκολα τα μυστικά της και μόλις την πατήσαμε καταλάβαμε γιατί.
Αυλαία; Ο κόσμος αλλάζει, μαζί και τα Άγραφα.
Τα χωριά άρχισαν να μεταλλάσονται σε παραθεριστικούς οικισμούς ενός μήνα. Και η εκτατική κτηνοτροφία, η κύρια οικονομική βάση της περιοχής, παράδοση αιώνων, με εξαιρετικά προϊόντα, άρχισε να φθίνει με ταχύτατους ρυθμούς.
Ήταν Άγραφα.
Ωραία που ήτανε εκεί ψηλά στα βουνά. Κορφές καραφλές και απέραντα ελατόδασα. «Αυτό το τοπίο δεν θα το ξαναδείς.» μου είπε ο φίλος μου μόλις κάτσαμε να αγναντέψουμε, λίγο πριν την κορυφή. Ένα μέρος απόκοσμο που απειλείται από ανεμογεννήτριες. Ένα μέρος άγραφο, άσπιλο, απάτητο, απόκοσμο.
Ο Γύπας.
Ο τελευταίος σε αυτή την κορυφή. Είχα μείνει μόνος από τότε που ο γιός μου μία μέρα εξαφανίστηκε. Γιατί; Δεν ξέρω… Τώρα μιλάω με το βουνό, αυτό μου λέγει που να βρω τροφή κι εγώ του εξιστορώ ιστορίες του ουρανού που μου λένε τα σύννεφα.
Η εκδίκηση.
Ήμασταν πολλά. Ήμασταν αποφασισμένα. Ήμασταν οργισμένα. Είχαμε δώσει ραντεβού στη βάση της. Ακριβώς την ώρα που πέφτει ο ήλιος. Την ώρα που η υγρασία αναδύεται από τη γη. Είχε έρθει ο καιρός. Εγώ θα ξεκινούσα πρώτος. Ξέραμε ότι δεν υπήρχε γυρισμός μετά.
Διάλογοι των βουνοκορφών.
Είμαι σε ένα μαύρο δάσος. Τα δέντρα τόσο πυκνά που σκίζω το δέρμα μου για να περάσω ανάμεσά τους. Το φεγγάρι από πάνω φωτίζει το δρόμο μου. Κοιτάζω τα πόδια μου και βλέπω γαμψά νύχια. Τρέχω στο δάσος μαζί με τους άλλους. Κάθε λίγο σταματάμε για να ακούσουμε κινήσεις ζώων.