Ιστορικό
Γι’ αυτούς που μείνανε και γι’ αυτούς που φύγανε…
Και ενώ ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει σε αυτόν τον τόπο στο ξημέρωμα εκείνης της Πέμπτης, στην υπόλοιπη χώρα κυλά μάλλον ορμητικός, όπως το νερό που απλώθηκε και αφάνισε τον κάμπο και παίρνει στο διάβα του οτιδήποτε θυμίζει μια αξιοπρεπή ανθρώπινη ζωή.
Αυτές τις στιγμές ενισχύουμε με είδη πρώτης ανάγκης και στηρίζουμε με χέρια τις αυτοοργανωμένες και αξιόπιστες δομές αλληλεγγύης.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!
Νερό χαμένο στην μετάφραση. Το υδατικό ζήτημα του θεσσαλικού κάμπου.
Τριαντακάτι χρόνια μετά, όση λάσπη και αν έχει κυλήσει στις βρύσες μας από την λίμνη Πλαστήρα Αύγουστο μήνα, ο καρδιτσιώτικος κάμπος εξακολουθεί να είναι σπαρμένος με υδρόφιλες καλλιέργειες, τα έργα στήριξης των υδροφόρων λεκανών προχωρούν αργά, τα φράγματα και η (ακόμη μία) εκτροπή του Αχελώου φαντάζουν μοναδική λύση σε εκείνα τα μυαλά για τα οποία η φύση αποτελεί μία ανεξάντλητη πλουτοπαραγωγική πηγή η οποία υπάρχει για να καλύπτει τις ανάγκες του ανθρώπου και μόνο.
Τρένο είναι και τσουλάει (;)
Η ιστορία του σιδηροδρόμου στην Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα η ιστορία των αυτοκινητοδρόμων στην Ελλάδα. Μπορεί πάνω στις ράγες να γράφονταν ιστορίες φθηνής μετακίνησης, λαθρεπιβατών, τσιγάρων στη ζούλα, έρωτα και γνωριμιών, αλλά πάντα από αυτές τις ιστορίες έλειπε ο ξενοδόχος. Και καλά έκανε. Το κράτος, ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος, οι μαφίες, τα ΚΤΕΛ και οι εταιρείες φορτηγών, βρίσκονταν πάντα εκεί τριγύρω να διαμορφώνουν τους όρους του σιδηροδρομικού παιχνιδιού σε αυτόν τον τόπο.
Στα ίχνη της ιστορίας του αγροτικού τοπίου: Μεταβολές χρήσεων και αντιλήψεων.
Όταν θέλουμε να μιλήσουμε για το τοπίο και για τις αλλαγές που αυτό υφίσταται πρέπει να εξετάσουμε τη σχέση μεταξύ της αντίληψης του τοπίου και των αλλαγών σε αυτό.
Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια. Ευρωπαϊκά δάση και δασική διαχείριση.
Μία σειρά κειμένων για την κατάσταση και το μέλλον των δασών στο ελληνικό χώρο και ευρύτερα. Στο παρόν κείμενο εστιάζουμε στο παράδειγμα της Γερμανίας, τη χώρα που γεννήθηκε η δασολογική επιστήμη, και την "επιστημονική" διαχείριση των δασών.
Γιώργος Λιάλιος: «Στις συγκατοικήσεις πάντα είναι ριγμένο το περιβάλλον».
Συζητάμε με τον δημοσιογράφο Γιώργο Λιάλιο για τον αντικατοπτρισμό των περιβαλλοντικών αγώνων στην νομοθεσία, τις θεσμικές ρυθμίσεις (ή) και απορρυθμίσεις, την καταγραφή τους μέσα από τις πένες της περιβαλλοντικής δημοσιογραφίας.
«Στην μνήμη των ανθρώπων που μας έσωσαν».
Πώς οι κάτοικοι του Μαστρογιάννη έσωσαν την εβραϊκή κοινότητα της Καρδίτσας (και όχι μόνο) το 1944. Μια συζήτηση με τον Βίκτωρα Βενουζίου ο οποίος μαζί με άλλους 81 Εβραίους, κρύφτηκαν στα τέλη του 1943 στο χωριό.
Δεκαπενταύγουστος στο χωριό μου, Πετρίλο Αργιθέας.
Το έθιμο του δεκαπενταύγουστου κρατάει ακόμα και στις μέρες μας. Άλλοι λένε ότι έχει φθίνει. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Ίσως έχει κάνει τον κύκλο του; Ερωτήματα που χρήζουν μεγάλης κουβέντας. Όλα τα έθιμα έχουν περάσει δια πυρός και σιδήρου όλα αυτά τα χρόνια.
Για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.
Τον τελευταίο καιρό έχουμε κατακλεισθεί από έντυπα ποικίλης ύλης, περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας, τηλεόραση, ιδιαίτερα αφιερώματα του τύπου, που μιλούν όλο και περισσότερο άμεσα ή έμμεσα για τα οφέλη της αιολικής ενέργειας, τις γνωστές ΑΠΕ.
Η πηγή στους Σταγιάτες του Πηλίου.
Στην καρδιά της πηγής που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία στους Σταγιάτες του Πηλίου, στα σωθικά του χώματος και του βράχου, λένε πως εδώ και χρόνια αμέτρητα κείτεται μια κοπέλα. Το γάργαρο νερό του χωριού αναβλύζει από τον κόρφο της, από μια πληγή άκλειστη. Κάθεται ακούνητη η γυναίκα, με τα μάτια ανοιχτά να κοιτάνε αιώνια στο […]
Εσάς ψηλά βουνά.
Εσάς ψηλά βουνά, αγνάντευα από το παραθύρι του σπιτιού μου απ’ όταν ήμουν παιδάκι, βλέποντάς σας από όλες τις τάξεις του σχολείου που πήγαινα κι απ’ όλες τις πλατείες που έπαιζα μικρός. Κάθε κλεπτή ματιά προς τις κορφές πάντα με έκανε να χαμογελάω και στα ηλιοβασιλέματα γαλήνευε η ψυχή μου. Μερικές φορές σας έβλεπα στον […]