Και ενώ οι κάτοικοι από τα περισσότερα χωριά της Καρδίτσας κατάφεραν μόλις σήμερα, σχεδόν δύο εβδομάδες μετά, να μπουν στα λασπωμένα σπίτια τους για να βρούν τα ρημάδια της ζωής τους.
Και ενώ ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει σε αυτόν τον τόπο στο ξημέρωμα εκείνης της Πέμπτης, στην υπόλοιπη χώρα κυλά μάλλον ορμητικός, όπως το νερό που απλώθηκε και αφάνισε τον κάμπο και παίρνει στο διάβα του οτιδήποτε θυμίζει μια αξιοπρεπή ανθρώπινη ζωή.
Υπό ψήφιση το αντεργατικό νομοσχέδιο, υπό διαβούλευση το αιολικό της Καράβας.
Και σε ένα παράλληλο σύμπαν, πίσω στο πολύπαθο χωριό, ο κυρ-Δημήτρης που δυό μερόνυχτα περίμενε με υπομονή να τον βγάλουν από το σπίτι με τη βάρκα, κοιτά και χαϊδεύει τη λεμονιά του, η οποία χρησιμοποιήθηκε σα δέστρα για να κρατηθεί η βάρκα. Και το μέλημά του ήτανε να βρει και να πάει φαΐ στην κυρα-Ποθητή που μένει παρακάτω και δε φεύγει.
Και για μια στιγμή καθώς γλυκοχαράζει και τα χρώματα σε μαγεύουν, ξεχνιέσαι, μπερδεύεσαι και νομίζεις ότι κάνεις βαρκάδα στα γαλήνια νερά μιας λίμνης. Ώσπου τραντάζεσαι γιατί το φουσκωτό βρίσκει στα συρματοπλέγματα της περίφραξης του σπιτιού που διακρίνεται μονάχα η στέγη του.
Γι’ αυτούς λοιπόν που μείνανε αλλά και γι’ αυτούς που φύγανε, για εκείνους που δεν το βάλανε κάτω και θα παλέψουν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους και για εκείνους που η ζωή απότομα σταμάτησε…
Για τον καθένα απ’ αυτούς τους ανθρώπους ξεχωριστά, αλλά και για να μη μπερδέψουμε ξανά τις βαρκάδες, οφείλουμε τη στενοχώρια να τη μετατρέψουμε σε έμπρακτη αλληλεγγύη, την απογοήτευση σε οργανωμένη δράση και την οργή σε αντίσταση και να συμπαρασύρουμε μαζί μας όσους περισσότερους και όσες περισσότερες μπορούμε.