Ιστορικό
Διαδήλωση στην Αθήνα για την προστασία των βουνών.
Όσο οι διεθνείς οργανισμοί παλεύουν με τα κούφια λόγια των διακηρύξεών τους σε αυτή τη γωνιά της Μεσογείου καμπόσοι άνθρωποι οργανώνονται και παλεύουν στο εδώ και στο τώρα για την υπεράσπιση της φύσης, της βιοποικιλότητας, των ορεινών περιοχών, για την ίδια τους τη ζωή. Αυτοί οι άνθρωποι, μέσα από τις πρωτοβουλίες, τις συλλογικότητες και τους συλλόγους που έχουν στήσει δίνουν ραντεβού στο κέντρο της Αθήνας για να διαδηλώσουν αυτά για τα οποία αγωνίζονται όλα αυτά τα χρόνια.
Που πηγαίνουν τα χρώματα όταν δεν τα βλέπουμε;
Αλήθεια, που μπορεί να πηγαίνουν τα χρώματα όταν δεν τα βλέπουμε; Μπορείς να κοιτάς κάπου και να μην βλέπεις χρώμα; Στα χωριά κάτω στον κάμπο, εκεί στη σμίξη του Πηνειού, χρώμα δεν υπάρχει.
Γι’ αυτούς που μείνανε και γι’ αυτούς που φύγανε…
Και ενώ ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει σε αυτόν τον τόπο στο ξημέρωμα εκείνης της Πέμπτης, στην υπόλοιπη χώρα κυλά μάλλον ορμητικός, όπως το νερό που απλώθηκε και αφάνισε τον κάμπο και παίρνει στο διάβα του οτιδήποτε θυμίζει μια αξιοπρεπή ανθρώπινη ζωή.
Αυτές τις στιγμές ενισχύουμε με είδη πρώτης ανάγκης και στηρίζουμε με χέρια τις αυτοοργανωμένες και αξιόπιστες δομές αλληλεγγύης.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!
Νερό χαμένο στην μετάφραση. Το υδατικό ζήτημα του θεσσαλικού κάμπου.
Τριαντακάτι χρόνια μετά, όση λάσπη και αν έχει κυλήσει στις βρύσες μας από την λίμνη Πλαστήρα Αύγουστο μήνα, ο καρδιτσιώτικος κάμπος εξακολουθεί να είναι σπαρμένος με υδρόφιλες καλλιέργειες, τα έργα στήριξης των υδροφόρων λεκανών προχωρούν αργά, τα φράγματα και η (ακόμη μία) εκτροπή του Αχελώου φαντάζουν μοναδική λύση σε εκείνα τα μυαλά για τα οποία η φύση αποτελεί μία ανεξάντλητη πλουτοπαραγωγική πηγή η οποία υπάρχει για να καλύπτει τις ανάγκες του ανθρώπου και μόνο.
Τρένο είναι και τσουλάει (;)
Η ιστορία του σιδηροδρόμου στην Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα η ιστορία των αυτοκινητοδρόμων στην Ελλάδα. Μπορεί πάνω στις ράγες να γράφονταν ιστορίες φθηνής μετακίνησης, λαθρεπιβατών, τσιγάρων στη ζούλα, έρωτα και γνωριμιών, αλλά πάντα από αυτές τις ιστορίες έλειπε ο ξενοδόχος. Και καλά έκανε. Το κράτος, ο Οργανισμός Σιδηροδρόμων Ελλάδος, οι μαφίες, τα ΚΤΕΛ και οι εταιρείες φορτηγών, βρίσκονταν πάντα εκεί τριγύρω να διαμορφώνουν τους όρους του σιδηροδρομικού παιχνιδιού σε αυτόν τον τόπο.
Στα ίχνη της ιστορίας του αγροτικού τοπίου: Μεταβολές χρήσεων και αντιλήψεων.
Όταν θέλουμε να μιλήσουμε για το τοπίο και για τις αλλαγές που αυτό υφίσταται πρέπει να εξετάσουμε τη σχέση μεταξύ της αντίληψης του τοπίου και των αλλαγών σε αυτό.
Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια. Ευρωπαϊκά δάση και δασική διαχείριση.
Πέρα από τον εύκολο αφορισμό που έγινε κοινός στις μέρες μας (για όλα φταίει η κλιματική αλλαγή) βάζουμε στο κάδρο της συζήτησης και την απόδοση ευθυνών στις λογικές δασικής εκμετάλλευσης που εφαρμόζονται αλλά και την ίδια τη δασολογική επιστήμη από την οποία εκπηγάζουν.
«Στις συγκατοικήσεις πάντα είναι ριγμένο το περιβάλλον».
Συζητάμε με τον δημοσιογράφο Γιώργο Λιάλιο για τον αντικατοπτρισμό των περιβαλλοντικών αγώνων στην νομοθεσία, τις θεσμικές ρυθμίσεις (ή) και απορρυθμίσεις, την καταγραφή τους μέσα από τις πένες της περιβαλλοντικής δημοσιογραφίας.
«Στην μνήμη των ανθρώπων που μας έσωσαν».
Πώς οι κάτοικοι του Μαστρογιάννη έσωσαν την εβραϊκή κοινότητα της Καρδίτσας (και όχι μόνο) το 1944. Μια συζήτηση με τον Βίκτωρα Βενουζίου ο οποίος μαζί με άλλους 81 Εβραίους, κρύφτηκαν στα τέλη του 1943 στο χωριό.
Δεκαπενταύγουστος στο χωριό μου, Πετρίλο Αργιθέας.
Το έθιμο του δεκαπενταύγουστου κρατάει ακόμα και στις μέρες μας. Άλλοι λένε ότι έχει φθίνει. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Ίσως έχει κάνει τον κύκλο του; Ερωτήματα που χρήζουν μεγάλης κουβέντας. Όλα τα έθιμα έχουν περάσει δια πυρός και σιδήρου όλα αυτά τα χρόνια.
Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.
Τον τελευταίο καιρό, πριν την πανδημία αλλά και μετά, έχουμε κατακλεισθεί από έντυπα ποικίλης ύλης, περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας, τηλεόραση, ιδιαίτερα αφιερώματα του τύπου, που μιλούν όλο και περισσότερο άμεσα ή έμμεσα για τα οφέλη της αιολικής ενέργειας, τις γνωστές ΑΠΕ.