Κατηγορία: Συνεργάτες
Το φεγγάρι και η σκιά του διαβόλου.
Στις κορυφές των Αγράφων που είναι τόσο ψηλά ώστε οι σταγόνες της βροχής δε λαβώνονται όταν πέφτουν μα μένουν σαν χάντρες πάνω στις πέτρες, εκεί που το φεγγάρι φαίνεται τρανό σαν μυλόπετρα όταν ανοίγουν τα σύννεφα, εκεί επάνω οι τσέλιγκες λένε ότι η σκιά του διαβόλου καίει τα μάτια του φεγγαριού.
«..το βουνό που ματώνει και στο τέλος πεθαίνει».
Στις μέρες μας, όλα έχουν καταλήξει να είναι θέμα “σύλληψης”. Να πιάσει κάποιος μια “ιδέα”. Επειδή είμαστε πολλοί και ιδέες είναι πολλές, περισσότερες από τους ανθρώπους, είναι λογικό να κατεβάσει κάποιος από τους πολλούς μια, που για στον άλλον να μην είναι αποδεχτή.
Το ζώο μέσα στον άνθρωπο.
Από τη μέρα που θα γεννηθούμε ωσότου πεθάνουμε δεν ξέρω αν είναι δυνατόν να μην δεθείς με ένα ζώο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη κουβέντα που μου είχε πει ένας βοσκός στο βουνό πάνω στη συζήτηση που είχαμε για τα άγρια ζώα του δάσους, λέγοντας μου πως “άμα δεις μάτια ζαρκαδιού είναι σαν να ‘χεις δει μάτια αγγέλου”!
Δεκαπενταύγουστος στο χωριό μου, Πετρίλο Αργιθέας.
Το έθιμο του δεκαπενταύγουστου κρατάει ακόμα και στις μέρες μας. Άλλοι λένε ότι έχει φθίνει. Κάθε πέρσι και καλύτερα. Ίσως έχει κάνει τον κύκλο του; Ερωτήματα που χρήζουν μεγάλης κουβέντας. Όλα τα έθιμα έχουν περάσει δια πυρός και σιδήρου όλα αυτά τα χρόνια.
Για τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας.
Τον τελευταίο καιρό, πριν την πανδημία αλλά και μετά, έχουμε κατακλεισθεί από έντυπα ποικίλης ύλης, περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας, τηλεόραση, ιδιαίτερα αφιερώματα του τύπου, που μιλούν όλο και περισσότερο άμεσα ή έμμεσα για τα οφέλη της αιολικής ενέργειας, τις γνωστές ΑΠΕ.
Εσάς ψηλά βουνά.
Εσάς ψηλά βουνά, αγνάντευα από το παραθύρι του σπιτιού μου απ’ όταν ήμουν παιδάκι, βλέποντάς σας από όλες τις τάξεις του σχολείου που πήγαινα κι απ’ όλες τις πλατείες που έπαιζα μικρός. Κάθε κλεπτή ματιά προς τις κορφές πάντα με έκανε να χαμογελάω και στα ηλιοβασιλέματα γαλήνευε η ψυχή μου. Μερικές φορές σας έβλεπα στον […]
Η πηγή στους Σταγιάτες του Πηλίου.
Στην καρδιά της πηγής που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία στους Σταγιάτες του Πηλίου, στα σωθικά του χώματος και του βράχου, λένε πως εδώ και χρόνια αμέτρητα κείτεται μια κοπέλα. Το γάργαρο νερό του χωριού αναβλύζει από τον κόρφο της, από μια πληγή άκλειστη. Κάθεται ακούνητη η γυναίκα, με τα μάτια ανοιχτά να κοιτάνε αιώνια στο […]
Αέρας-Αφεντικό, μέρος 3ο.
Οι παραμυθούδες κοιτάχτηκαν στα μάτια μα λέξη δεν έβγαλαν απ’ το στόμα τους. Σιωπή. Ακινησία. Μονάχα μία η πιο βασανισμένη από όλες έκανε μια κι έβγαλε απ’ τη δεξιά τσέπη της μαύρης της της φορεσιάς ένα υφαντό που έμοιαζε να είναι ασημοκεντημένο με την πιο λεπτεπίλεπτη μεταξωτή κλωστή του κόσμου όλου. Οι χωριανοί κι οι […]
Event στα βουνά;
Ιδιώτες χορηγοί μετατρέπουν ειδυλλιακά μέρη σε υβριδικούς χώρους ξεσαλώματος. Τα βουνά και η φύση παρουσιάζονται ως προϊόν προς κατανάλωση. Ορεινά και άγρια τοπία γίνονται χωματερές όπου συλλέγονται τα απομεινάρια αυτών των απολαύσεων. Γράφει ο Δημήτρης Χαλαστάνης.
Αυλαία; Ο κόσμος αλλάζει, μαζί και τα Άγραφα.
Τα χωριά άρχισαν να μεταλλάσονται σε παραθεριστικούς οικισμούς ενός μήνα. Και η εκτατική κτηνοτροφία, η κύρια οικονομική βάση της περιοχής, παράδοση αιώνων, με εξαιρετικά προϊόντα, άρχισε να φθίνει με ταχύτατους ρυθμούς.
Το τραγούδι απ’ τα κοτσύφια.
Από την πρώτη του Μαγιού τα δάση των Αγράφων αντηχούν με τα τραγούδια των κοτσύφων, τρίλιες με τόσο υπνωτική μελωδία που λέγεται πως παλιότερα οι ταξιδιώτες βούλωναν με κερί τ’ αυτιά απ’ τα μουλάρια τους έτσι ώστε αυτά να μην ξεστρατίσουν.
Κουρελού.
Σηκώνοντας έτσι το στρώμα του κρεβατιού είδα με την άκρη του ματιού μου κάτι μαγικό, σαν από παραμύθι, ένα ουράνιο τόξο ζούσε κάτω από το στρώμα που μέχρι τότε αγνοούσα πως μοιραζόμαστε μαζί το μικρό ξύλινο κρεβατάκι της γιαγιάς ! Ίσως για αυτό ο ύπνος στο χωριό ήταν πάντοτε πιο γλυκός. Ήταν μια κουρελού….