Το ότι το πρωινό εκείνης της Πέμπτης ήταν ηλιόλουστο μάλλον δεν αποτελεί είδηση για την Αθήνα αυτού του φθινοπώρου. Η συγκέντρωση έξω από το υπουργείο Περιβάλλοντος όμως αποτελούσε ένα Γεγονός για τους Αγραφιώτες και τις Αγραφιώτισσες, για τους Καρπενησιώτες και τις Καρδιτσιώτισσες της Αθήνας. Το καταλάβαινες αυτό όταν βρισκόσουν 20 λεπτά νωρίτερα από την ώρα καλέσματος έξω από το υπουργείο, σε πλησίαζε μία άγνωστη και με ανυπομονησία και αγωνία σε ρωτούσε «μα που είναι όλοι οι άλλοι, γιατί δεν έχουν έρθει;». «Μα, στις 12 είναι το κάλεσμα». «…». Το έβλεπες και λίγο πιο μετά που προσπαθούσες να ξεμπλέξεις τα σχοινιά του πανό και τα χέρια που ήταν δίπλα σου και έκαναν το ίδιο, σου ήταν άγνωστα. Από την ταλαιπωρημένη παλάμη σήκωνες λίγο-λίγο το βλέμμα και έφτανες σε μία μεσήλικη άγνωστη φάτσα που σε κοιτούσε, την κοιτούσες, σε κοιτούσε και στο τέλος, με ύφος τι-με-κοιτάς, σου έλεγε: «θα το βάλουμε;».
Κάπως έτσι η συγκέντρωση εκείνο το πρωί είχε πολύ κόσμο. Πολύ με το δεδομένο ότι ήταν το πρώτο ανοιχτό κάλεσμα για την υπόθεση των Αγράφων στην Αθήνα. Πολύ και με το δεδομένο ότι ήταν πρωινό καθημερινής, εργάσιμης. Και καταλάβαινες τα μικρά σκασίματα από τη δουλειά, από τα τακτικά βλέμματα στα ρολόγια και τις φάτσες που εναλλάσσονταν. Και δεν ήταν μόνο η εντοπιότητα που συνείχε τους ανθρώπους που πλαισίωσαν τη συγκέντρωση. Έβλεπες και ανθρώπους της ορειβατικής κοινότητας, απ΄αυτές τις αξιοπρεπείς εξαιρέσεις που είναι συμμέτοχοι όλο αυτό τον καιρό σε αυτόν τον αγώνα τη στιγμή που (μάλλον) η πλειοψηφία και η επίσημη ομοσπονδία αδιαφορούν. Έβλεπες ανθρώπους του κινήματος, ανθρώπους που συναντηθήκαμε το καλοκαίρι στο βουνό, τον Οκτώβρη στην πανελλαδική διαδήλωση στην Καρδίτσα, να είναι εκεί.
Το υπουργείο δια μίας ένστολης κυρίας μας προσκάλεσε στους ορόφους του. Να μας ακούσει, λέει. Και ανέβηκε κάποιος κόσμος. Και ο γενικός γραμματέας Αραβώσης τον υποδέχθηκε. Μα ο δυστυχής δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη ουσιαστικής αντιπαράθεσης απέναντι στις συγκροτημένες και τεκμηριωμένες θέσεις του κινήματος. Η τεχνοκρατική του αντίληψη δεν του επέτρεπε να κατανοήσει ότι δεν είναι η επαγγελματική ενασχόληση ή η εντοπιότητα τα κίνητρα για να αγωνιστεί κάποιος και κάποια ενάντια στη λεηλασία της φύσης. Αφού φίλτραρε τις τοποθετήσεις των ανθρώπων του κινήματος μέσα από βλέμματα συγκατάβασης αλλά και τυφλής πίστης στην δύναμη και την εφαρμογή των νόμων, κατέληξε να μας δηλώνει αυτό που με θράσος έχει ήδη υποδηλώσει η επενδυτική στρατηγική του ελληνικού κράτους: ότι ο νέος κύκλος κερδοφορίας του ενεργειακού κεφαλαίου οργανώνεται γύρω από τις επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (αιολικά εργοστάσια και… φυσικό αέριο -αφού το έχουν βαπτίσει και αυτό ΑΠΕ) και δεδομένου ότι το 30% του εδάφους της ελληνικής επικράτειας είναι ενταγμένο σε ζώνες Natura θα γίνουν επενδύσεις και εντός αυτών των περιοχών.
Και να μην ξεχνάμε. Ο γενικός γραμματέας μας το υπενθύμισε. Το υπουργείο, εκτός από Περιβάλλοντος, λέγεται και Ανάπτυξης… Τι δεν καταλαβαίνετε;