Και ξαφνικά η μικρή μας πόλη από την προηγούμενη Πέμπτη απέκτησε πολλούς… καπεταναίους. Απέκτησε αναπάντεχους συνοδοιπόρους στον αγώνα ενάντια στη λεηλασία των Αγράφων, οι οποίοι μας εξομολογήθηκαν τις αγωνίες τους για το πώς θα πετύχει ο αγώνας.
Πρώτον απ΄όλους έχουμε τον καπετάν-Τσιάκο, τον δήμαρχο. Αυτόν τον μήνα η μπίλια της πολιτικής ρουλέτας έχει καθίσει σε πιο αντιαιολικές θέσεις, τον προηγούμενο καιρό, εντάξει, είχε κάποιες υψομετρικές διαφωνίες για τις α/γ, πιο πίσω είχε κάποιες «διαφοροποιήσεις» (που δεν τις μάθαμε ποτέ επίσημα) στο κοινό κείμενο που είχε υπογράψει μαζί με τους άλλους δημάρχους του νομού, όλως τυχαίως λίγο πριν την επίσκεψη στα υπουργικά γραφεία στην Αθήνα. Τώρα ο Γενάρης κλείνει με τον δήμαρχο να δηλώνει μπροστάρης στον αγώνα, στον «νόμιμο αγώνα» για την ακρίβεια. Μια προσφυγή στο συμβούλιο της επικρατείας και ότι άλλο μπορέσει να κάνει η νομική υπηρεσία του Δήμου (της οποίας τα χέρια είναι δεμένα γενικά, μην το ξεχνάτε, ο δήμαρχος μας το θυμίζει κάθε τόσο. Αλλά θα κάνει κάτι…). Και πάντα εναντίον της παρουσίας των ΜΑΤ έξω από το δημαρχείο όταν συνεδριάζει το δημοτικό συμβούλιο. Το απόγευμα της Πέμπτης -ναι, που συνεδρίαζε το δημοτικό συμβούλιο- μία διμοιρία ήταν στο μουσείο και ασφαλίτες διάσπαρτοι γύρω-γύρω στο τετράγωνο του δημαρχείου. Ευχαριστούμε για την ευγενική παραχώρηση να μην βρίσκονται στην είσοδο του δημαρχείου.
Έπειτα έχουμε τον καπετάν-Παπαλό. Και αυτός από τη δεξαμενή της (άλλοτε διασπασμένης και άλλοτε συνεργαζόμενης) δεξιάς της πόλης μας, μας έλεγε ότι «και εγώ έχω την απορία, μπορούν εκεί πάνω να δουλέψουν οι ανεμογεννήτριες;». Α! Μαντέψτε κιόλας! Και αυτός ο κύριος είναι πρόθυμος να συμβάλει στην έννομη διαδικασία στο συμβούλιο της επικρατείας, έστω και συμβολικά με κάποια χρήματα από την τσέπη του, γιατί πολλά λεφτά δεν έχει, αλλά η κίνηση μετράει.
Κάποια στιγμή πήρε τον λόγο και ο Ντελής, ο οποίος ήταν ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου την περίοδο εκείνη του περασμένου Αυγούστου που έγινε η δημοπρασία των δασικών εκτάσεων και την ίδια στιγμή οι συγκρούσεις με τις πολυάριθμες δυνάμεις των ΜΑΤ έξω από το δημαρχείο, γεγονότα που 3 μήνες μετά κατέληξαν στην άσκηση διώξεων εναντίον τεσσάρων ανθρώπων του κινήματος. Ο Ντελής, λοιπόν, υποστήριξε ότι δεν καλέσανε αυτοί τα ΜΑΤ, αλλά ότι «εγώ ήμουν μέσα στο δημοτικό συμβούλιο, ούτε μπορούσα να βγω έξω, και ξαφνικά είδαμε τα ΜΑΤ. Δεν είχαμε καμία ιδέα για τα ΜΑΤ». Προφανώς εκείνο το πρωινό ο Ντελής είχε τσίμπλες στα μάτια όταν έμπαινε στο δημαρχείο και δεν είχε δει τις διμοιρίες που είχαν αποκλείσει το τετράγωνο από τις 6 τα ξημερώματα. Και προφανώς όταν ο Αλεξάκος βρισκόταν στην είσοδο του κτιρίου πριν τις 9, πριν ξεκινήσει η δημοπρασία, και συζητούσε με τον επικεφαλής της τοπικής ασφάλειας για τον χειρισμό της κατάστασης, λέγανε απλά μια καλημέρα βρε παιδί μου και εμείς τους παρεξηγήσαμε.
Πολλές φορές το χιούμορ είναι μία άμυνα για να αντιμετωπίσεις το παράλογο που μπορεί να βλέπεις και να ακούς μπροστά σου. Εάν το θέμα μας ήταν ο πολιτικός παραλογισμός ή κωλοτουμπισμός που μπορεί να ακούσαμε στην τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, θα μπορούσαμε να το διακωμωδήσουμε λίγο ακόμα. Αλλά επειδή το θέμα της λεηλασίας των βουνών και των νερών είναι πολύ σοβαρό, ας σταματήσουμε κάπου εδώ. Και ας πάρουμε τα πράγματα με μια λογική σειρά.
Όλοι αυτοί οι τοπικοί άρχοντες που υπερθεμάτισαν για την ανάγκη προστασίας των Αγράφων και βγάλανε ομόφωνα ένα ψήφισμα, το έκαναν σε ένα δημοτικό συμβούλιο όπου δεν υπήρχε από τα πριν σαν θέμα συζήτησης αλλά μπήκε ύστερα από παρέμβαση του κινήματος, της Ανοιχτής συνέλευσης (η οποία με δημόσιο κάλεσμά της τις προηγούμενες ημέρες καλούσε στο δημαρχείο την ώρα της συνεδρίασης του συμβουλίου). Τόσο, μα τόσο πολύ, λοιπόν, τους απασχολούσε το ζήτημα που δεν το είχαν ούτε στην ημερήσια διάταξη…
Δεν ακούσαμε κάτι καινούργιο. Έναν νυν δήμαρχο που έχει εγκλωβιστεί στις αποφάσεις του πρώην δημάρχου. Ωραία. Παρακάτω;
Το δημοτικό συμβούλιο ήταν εύκολο να βγάλει ένα ψήφισμα για την υπόθεση των Αγράφων, αλλά τόσο δύσκολο για την υπόθεση των διώξεων. Θα επιληφθεί η νομική υπηρεσία του δήμου… Ο Τσιάκος στην τοποθέτησή του δίνει συμβουλές για το «ηθικό πλεονέκτημα» που έχει χαθεί επειδή οι διαδηλωτές βαράγανε μια πόρτα και τρόμαξαν τη φιλήσυχο πολίτη που έπινε τον καφέ της στην πλατεία. Το ότι εκείνη τη μέρα η μισή πόλη που ήταν στο κέντρο πέρασε από το δημαρχείο και έβριζε τον Αλεξάκο για τα χημικά και την υπογραφή για την καταστροφή των βουνών, αυτό μάλλον δεν υπέπεσε στην αντίληψή του… Μα φυσικά, σε μία τέτοια περίπτωση θα χανόταν το «ηθικό πλεονέκτημα» που θέλει να έχει ο κόσμος της εξουσίας πάνω στην οργάνωση και τις πρακτικές του κινήματος.
Εάν ένα κομμάτι του κινήματος βρίσκει κοινό έδαφος με τον δήμαρχο, το δημοτικό συμβούλιο και όποιους άλλους επάνω στην προσφυγή στο συμβούλιο της επικρατείας ας την κάνει και καλή του επιτυχία. Η μνήμη μας όμως δεν (πρέπει να) είναι κοντόφθαλμη. Όχι γιατί το επιτάσσει αυτό ένα θολό πολιτικό καθήκον, αλλά γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να έχουμε συνείδηση του αγώνα, να τον προφυλάξουμε και να τίθεται με όρους νίκης. Αυτή τη στιγμή η υπόθεση των Αγράφων δε μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από το τί συμβαίνει στην υπόλοιπη επικράτεια, από την κεντρική πολιτική επιλογή του ελληνικού κράτους και κεφαλαίου για επενδύσεις στην αιολική ενέργεια. Αλλά ακόμα και με μια τοποκεντρική ματιά να επιλέξεις να δεις τα πράγματα, δεν είναι πολύ πίσω μας ο Νοέμβρης όταν ο Γεωργιάδης χρησιμοποιούσε τα Άγραφα (και την τότε στάση του δασαρχείου Καρδίτσας) ως «αρνητικό παράδειγμα» για να προλογίσει την σύντμηση των διαδικασιών αδειοδοτήσεων για τα αιολικά πάρκα (βλέπε και απόφαση του γενικού διευθυντή περιβαλλοντικής πολιτικής. Βλέπε επίσης και την είδηση για την καρατόμηση του προϊσταμένου του τμήματος βιοποικιλότητας του υπουργείου που γνωμοδότησε αρνητικά για την ΕΟΑ που κατατέθηκε για τα Άγραφα). Αυτό που υποστηρίζουμε, λοιπόν, είναι ότι το δημοτικό συμβούλιο παίζει μπάλα με λεκτικές υπερθεματίσεις σε ένα γήπεδο όπου βδομάδα με τη βδομάδα οι επενδυτικές γραμμές οριοθετούνται με όλο και μεγαλύτερη σαφήνεια. Και αυτή η οριοθέτηση γίνεται εις βάρος των βουνών, των νερών και των νησιών. Το κίνημα παίζει μπάλα εκτός έδρας, ο αγώνας είναι πολύ δύσκολος, το ξέρουμε. Γι΄αυτό θα πρέπει να διαλέγουμε με προσοχή τους φίλους και τους συνοδοιπόρους μας. Είναι αυτοί που αύριο, την κρίσιμη στιγμή της μάχης στο πεδίο, θα πρέπει να τους έχουμε δίπλα μας και πάνω απ΄όλα να μπορούμε να τους εμπιστευτούμε.