Όταν βγαίνω από το κατώφλι της πόρτας, στο σπίτι του πατέρα μου, σε ένα χωριό που αργοπεθαίνει και πλέον έχει περισσότερες αρκούδες από ότι ανθρώπους, το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι η κορυφογραμμή της Καζάρμας. Υψώνεται μακρινή, ρίχνει την επιβλητική σκιά της πάνω από την κοιλάδα στην οποία φωλιάζει το έρημο χωριό. Και κάθε φορά που ξεπροβάλλω από το σπίτι και την βλέπω, ανασαίνω βαθιά. Γιατί δεν βλέπω τσιμέντα, σίδερα, αυτοκίνητα, ομίχλη από γκρίζα, βρωμερά νέφη. Σε αυτό το καταφύγιο βλέπω, μόλις ανοίξω τα μάτια, τις πράσινες, ανεμοδαρμένες πλαγιές και την φαλακρή κορυφή, φιλημένη από τα σύννεφα και τον ουρανό, της Καζάρμας. Αυτή ορίζει τους ρυθμούς σε αυτόν τον τόπο, αργά, στοχαστικά, νωχελικά, όπως πρέπει στα αρχέγονα βουνά.
Διασχίζοντας ένα δάσος από φτέρες, ψηλές, ίσαμε τη μέση, ξανοίγεται μπροστά μας η κορυφογραμμή. Ανηφορική και ανεμοδαρμένη μας προκαλεί, μας περιπαίζει, δοκιμάζει τις αντοχές μας. Στα βουνά πάντα ανακαλύπτεις τις βαθύτερες πτυχές του εαυτού σου. Δεν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα βράχια, τους αγέρηδες και τις κορφές, αλλά με τα πιο αρχέγονα κομμάτια της ύπαρξης. Μα, θέλαμε να δούμε τι βλέπει η Καζάρμα από εκεί ψηλά, τι βλέπουν τα βουνά που βλέπουμε κάθε πρωί και καληνυχτίζουμε κάθε βράδυ. Μας παίδεψε η κορφή, δεν παρέδιδε εύκολα τα μυστικά της και μόλις την πατήσαμε καταλάβαμε γιατί. Από τη μια μεριά η λίμνη Πλαστήρα, φωλιασμένη στην αγκαλιά των Αγράφων, απλώνεται σαν ερωμένη των βουνών και ξεδιψάει την γη σαν μια ουράνια θεά, με πρόσωπο πάντα γαλανό. Από την άλλη, φανερώνεται το μεγαλείο των άγριων κορφών των Αγράφων, ανήμερα βουνά, σαν δόντια ενός αρχέγονου και πελώριου θεριού, αψηφούν τη γη χαμηλά, κοιτούν προκλητικά τον ουρανό και με θράσος καμώνονται να τον φτάσουν. Άγριος, πρωτόγονος τόπος γεμάτος άγρια ζώα και σπαρμένα στις ράχες βρίσκονται μικρά, άγρια χωριά άγριων ανθρώπων. Αμόλυντα τα πάντα, τα τείχη των Αγράφων απώθησαν έως τώρα την βίαιη πολιορκία των βίαιων ανθρώπων των γκρίζων πόλεων του πολιτισμού του τσιμέντου, των ξέφρενων ρυθμών και της παρακμής.
Τώρα, αυτή η άγρια γαλήνη κινδυνεύει. Η Καζάρμα αποκαθηλώνεται. Στους ανέμους που την δέρνουν το κράτος σε αγαστή συνεργασία με τα αφεντικά μύρισε χρήμα. Δεν τους αρέσει να βλέπουν κάτι να πυργώνεται πάνω από αυτούς, ούτε μπορούν να ανεχτούν τους αργούς ρυθμούς και το στοχαστικό βλέμμα των βουνών. Δεν μπορούν να εκτιμήσουν την ομορφιά αν δεν είναι χρήσιμη, εκμεταλλεύσιμη, προσοδοφόρα. Όλα θα υποταχτούν στις επιταγές του πολιτισμού της παραγωγής και της κατανάλωσης, της ήμερης βίας, των ξέφρενων, εξαντλητικών ρυθμών, της άχρωμης ασχήμιας και θα καταστραφεί ότι αντιστέκεται στο θέλημα τους, είτε είναι άνθρωπος είτε βουνό.
Η Καζάρμα θα επιβιώσει. Τα Άγραφα είναι πολύ μεγαλύτερα και πιο σπουδαία από κάθε κράτος και κάθε αφεντικό και θα υπάρχουν όταν κάθε κράτος χαθεί και κάθε αφεντικό θαφτεί μέσα στα λεφτά του. Η ασχήμια είναι πάντα εφήμερη. Αλλά η ασχήμια δεν απειλεί τα βουνά, στοχεύει στον άνθρωπο. Κι αν θέλουμε η Καζάρμα να συνεχίσει να γεμίζει τα μάτια μας με ομορφιά, να δροσίζει την ψυχή με την πνοή της, να αλαφρώνει το νου με τη γαλήνη της και να ξυπνάει μέσα μας τα πιο απόκρυφα, ξεχασμένα ένστικτα, οφείλουμε να αντισταθούμε στην ασχήμια. Οφείλουμε να πολεμήσουμε για την ύπαρξη μας, για την αγριάδα, για την ανήμερη ομορφιά.